Langue : Français
/ Piano Et Chant / Chanson En Séparée
SKU: PR.16500092L
UPC: 680160039531. 11 x 17 inches.
Zion is the third and final installment of a series of works for Wind Ensemble inspired by national parks in the western United States, collectively called Three Places in the West. As in the other two works (The Yellowstone Fires and Arches), it is my intention to convey more an impression of the feelings I've had in Zion National Park in Utah than an attempt at pictorial description. Zion is a place with unrivalled natural grandeur, being a sort of huge box canyon in which the traveler is constantly overwhelmed by towering rock walls on every side of him -- but it is also a place with a human history, having been inhabited by several tribes of native Americans before the arrival of the Mormon settlers in the mid-19th century. By the time the Mormons reached Utah, they had been driven all the way from New York State through Ohio and, with tragic losses, through Missouri. They saw Utah in general as a place nobody wanted, but they were nonetheless determined to keep it to themselves. Although Zion Canyon was never a Mormon Stronghold, the people who reached it and claimed it (and gave it its present name) had been through extreme trials. It is the religious fervor of these persecuted people that I was able to draw upon in creating Zion as a piece of music. There are two quoted hymns in the work: Zion's Walls (which Aaron Copland adapted to his own purposes in both is Old American Songs and the opera The Tender Land) and Zion's Security, which I found in the same volume in which Copland found Zion's Walls -- that inexhaustible storehouse of 19th-century hymnody called The Sacred Harp. My work opens with a three-verse setting of Zion's Security, a stern tune in F-sharp minor which is full of resolve. (The words of this hymn are resolute and strong, rallying the faithful to be firm, and describing the city of our God they hope to establish). This melody alternates with a fanfare tune, whose origins will be revealed in later music, until the second half of the piece begins: a driving rhythmic ostinato based on a 3/4-4/4 alternating meter scheme. This pauses at its height to restate Zion's Security one more time, in a rather obscure setting surrounded by freely shifting patterns in the flutes, clarinets, and percussion -- until the sun warms the ground sufficiently for the second hymn to appear. Zion's Walls is set in 7/8, unlike Copland's 9/8-6/8 meters (the original is quite strange, and doesn't really fit any constant meter), and is introduced by a warm horn solo. The two hymns vie for attention from here to the end of the piece, with the glowingly optimistic Zion's Walls finally achieving prominence. The work ends with a sense of triumph and unbreakable spirit. Zion was commissioned in 1994 by the wind ensembles of the University of Texas at Arlington, the University of Texas at Austin, and the University of Oklahoma. It is dedicated to the memory of Aaron Copland.
SKU: PR.466000470
UPC: 680160099405. 11 x 17 inches.
This is the second incarnation of a work I first composed in 1994 for symphonic wind ensemble. The earlier version was intended to be the summation of three-part suite, each part being named for a different national park in the Western United States. This orchestral version, commissioned in 1999 by the Utah Symphony and dedicated to the memory of Aaron Copland, is more than a re-scoring of the earlier piece; it is a re-thinking of all its elements. Zion is a place with unrivaled natural grandeur, being a sort of huge box canyon in which the traveler is constantly overwhelmed by towering rock walls on every side of him -- but it is also a place with a human history, having been inhabited by several tribes of native Americans before the arrival of the Mormon settlers in the mid-19th century. By the time the Mormons reached Utah, they had been driven all the way from New York State through Ohio and, with tragic losses, through Missouri. They saw Utah in general as a place nobody wanted, but they were nonetheless determined to keep it to themselves. Although Zion Canyon was never a Mormon Stronghold, the people who reached it and claimed it (and gave it its present name) had been through extreme trials. It is the religious fervor of these persecuted people that I was able to draw upon in creating Zion as a piece of music. There are two quoted hymns in the work: Zion's Walls (which Aaron Copland adapted to his own purposes in both his Old American Songs and the opera The Tender Land) and Zion's Security, which I found in the same volume in which Copland found Zion's Walls -- that inexhaustible storehouse of 19th-century hymnody called The Sacred Harp. My work opens with a three-verse setting of Zion's Security, a stern tune in F-sharp minor which is full of resolve. (The words of this hymn are resolute and strong, rallying the faithful to be firm, and describing the city of our God they hope to establish). This melody alternates with a fanfare tune, whose origins will be revealed in later music, until the second half of the piece begins: a driving rhythmic ostinato based on a 3/4-4/4 alternating meter scheme. This pauses at its height to restate Zion's Security one more time, in a rather obscure setting surrounded by freely shifting patterns in the flutes, clarinets, and percussion -- until the sun warms the ground sufficiently for the second hymn to appear. Zion's Walls is set in 7/8, unlike Copland's 9/8-6/8 meters (the original is quite strange, and doesn't really fit any constant meter), and is introduced by a warm horn solo. The two hymns vie for attention from here to the end of the piece, with the glowingly optimistic Zion's Walls finally achieving prominence. The work ends with a sense of triumph.
SKU: ML.013780090
The Spanish war galleon with 64 cannons, built in Cuba between 1770 and 1771 for an English shipowner in the service of the King of Spain left Peru for Cadiz in 1784 with a huge cargo of copper, gold, silver and other valuables on board. There were also more than 400 people on board, including passengers, crew and Inca prisoners after a revolt. The Atlantic crossing went smoothly, passing Portugal to take advantage of favourable winds. The shipwreck off Peniche was the result of human error, apparently due to French maps with dramatic errors in the position of the islands of Berlengas and neighbouring islets. On 2 February 1786, the sea was calm and the night clear, but they hit the rock formation Papoa and the hull immediately broke in two. The bottom sank quickly, while the deck remained afloat for some time. 128 people lost their lives, including many Indians who were trapped in the basement. This shipwreck is considered one of the most important in maritime history.What the composer wants to convey, and what can be felt as one listens, is first of all the sound of power, of hope, of the glory of conquest, of the splendour of wealth. This is followed by the perception of the maritime environment, the harmony with the softness of the ocean, the gliding of the hull in the foam of the sea on sunny, blue days. But along with this tranquillity, you soon hear a rhythmic chain that makes you feel a representation of the hustle and bustle, of the busy crew, of the hard work of a sailor, of the desperation of an exotic people imprisoned in a dark, damp cellar. A distinct rhythm that reminds us of the salero of Andalusia, with its Arab influences and its people, the soothing of the resignation of others who are forced to submit. Then we clearly hear a crescendo that makes us imagine the agony of the collision that precedes the shipwreck. The breaking of the hull, the water flooding everything, the despair, the clash of bodies on the rocks, the tragedy to come. Before the grand finale, in which the return of musical softness reminds us that the story is over. The supremacy of nature over human greed. The waves, though gentle, sweep the wreckage, the lives and the treasures of the New World to the bottom of the sea.Het Spaans oorlogsgaljoen met 64 kanonnen, gebouwd in Cuba tussen 1770 en 1771 voor een Engelse reder in dienst van de koning van Spanje vertrok in 1784 vanuit Peru naar Cádiz met een enorme lading koper, goud, zilver en andere kostbaarheden aan boord. Er waren ook meer dan 400 mensen aan boord, waaronder passagiers, bemanning en Inca gevangenen na een opstand. De oversteek van de Atlantische Oceaan verliep vlot, waarbij Portugal werd gepasseerd om te profiteren van gunstige winden. De schipbreuk bij Peniche was het resultaat van een menselijke fout, blijkbaar te wijten aan Franse kaarten met dramatische fouten in de positie van de eilanden Berlengas en naburige eilandjes. Op 2 februari 1786 was de zee kalm en de nacht helder, maar ze raakten de rotsformatie Papoa en de romp brak onmiddellijk in tweeën. De bodem zonk snel, terwijl het dek nog enige tijd bleef drijven. 128 mensen verloren het leven, waaronder veel indianen die vastzaten in de kelder. Dit scheepswrak wordt beschouwd als een van de belangrijkste in de maritieme geschiedenis.Wat de componist wil overbrengen, en wat men kan voelen als men luistert, is allereerst het geluid van macht, van hoop, van de glorie van verovering, van de pracht van rijkdom. Dit wordt gevolgd door de perceptie van de maritieme omgeving, de harmonie met de zachtheid van de oceaan, het glijden van de romp in het schuim van de zee op zonnige, blauwe dagen. Maar samen met deze rust hoor je al snel een ritmische ketting die je een voorstelling geeft van de drukte, van de drukke bemanning, van het harde werk van een zeeman, van de wanhoop van een exotisch volk dat gevangen zit in een donkere, vochtige kelder. Een duidelijk ritme dat ons doet denken aan de salero van Andalusië, met zijn Arabische invloeden en zijn mensen, het sussen van de berusting van anderen die gedwongen worden zich te onderwerpen. Dan horen we duidelijk een crescendo dat ons de lijdensweg doet voorstellen van de aanvaring die voorafgaat aan de schipbreuk. Het breken van de romp, het water dat alles overspoelt, de wanhoop, het botsen van lichamen op de rotsen, de tragedie die komen gaat. Vóór de grote finale, waarin de terugkeer van de muzikale zachtheid ons eraan herinnert dat het verhaal voorbij is. De overmacht van de natuur over de hebzucht van de mens. De golven, hoewel zacht, vegen het wrak, de levens en de schatten van de Nieuwe Wereld naar de bodem van de zee.Le galion de guerre espagnol de 64 canons, construit à Cuba entre 1770 et 1771 pour un armateur anglais au service du roi d'Espagne, a quitté le Pérou pour Cadix en 1784 avec à son bord une énorme cargaison de cuivre, d'or, d'argent et d'autres objets de valeur. Il y avait également plus de 400 personnes à bord, dont des passagers, des membres d'équipage et des prisonniers incas à la suite d'une révolte. La traversée de l'Atlantique s'est déroulée sans encombre, en passant par le Portugal pour profiter des vents favorables. Le naufrage au large de Peniche est le résultat d'une erreur humaine, apparemment due à des cartes françaises comportant des erreurs dramatiques dans la position des îles de Berlengas et des îlots voisins. Le 2 février 1786, alors que la mer est calme et la nuit claire, le navire heurte la formation rocheuse de Papoa et la coque se brise immédiatement en deux. Le fond coule rapidement, tandis que le pont reste à flot pendant un certain temps. 128 personnes ont perdu la vie, dont de nombreux Indiens qui étaient coincés dans les sous-sols. Ce naufrage est considéré comme l'un des plus importants de l'histoire maritime.Ce que le compositeur veut transmettre, et ce que l'on ressent à l'écoute, c'est d'abord le son de la puissance, de l'espoir, de la gloire de la conquête, de la splendeur de la richesse. C'est ensuite la perception de l'environnement maritime, l'harmonie avec la douceur de l'océan, le glissement de la coque dans l'écume de la mer par des journées bleues et ensoleillées. Mais à côté de cette tranquillité, on entend bientôt une chaîne rythmique qui nous fait ressentir une représentation de l'agitation, de l'équipage affairé, du dur labeur d'un marin, du désespoir d'un peuple exotique emprisonné dans une cave sombre et humide. Un rythme distinct qui nous rappelle le salero d'Andalousie, avec ses influences arabes et son peuple, l'apaisement de la résignation des autres qui sont obligés de se soumettre. Puis on entend clairement un crescendo qui nous fait imaginer l'agonie de la collision qui précède le naufrage. La rupture de la coque, l'eau qui envahit tout, le désespoir, le choc des corps sur les rochers, la tragédie à venir. Avant le grand final, où le retour de la douceur musicale nous rappelle que l'histoire est terminée. La suprématie de la nature sur la cupidité humaine. Les vagues, bien que douces, emportent les épaves, les vies et les trésors du Nouveau Monde au fond de la mer.Die spanische Kriegsgaleone mit 64 Kanonen, die zwischen 1770 und 1771 auf Kuba für einen englischen Reeder im Dienste des spanischen Königs gebaut wurde, verließ Peru 1784 in Richtung Cádiz mit einer riesigen Ladung Kupfer, Gold, Silber und anderen Wertgegenständen an Bord. An Bord befanden sich auch mehr als 400 Menschen, darunter Passagiere, Besatzungsmitglieder und Inka-Gefangene nach einem Aufstand. Die Atlantiküberquerung verlief reibungslos, wobei Portugal passiert wurde, um die günstigen Winde zu nutzen. Der Schiffbruch vor Peniche war das Ergebnis menschlichen Versagens, das offenbar auf französische Karten zurückzuführen war, die in Bezug auf die Position der Inseln Berlengas und der benachbarten Eilande dramatische Fehler enthielten. Am 2. Februar 1786 stießen sie bei ruhiger See und klarer Nacht auf die Felsformation Papoa und der Rumpf brach sofort entzwei. Der Boden sank schnell, während das Deck noch einige Zeit über Wasser blieb. 128 Menschen kamen ums Leben, darunter viele Indianer, die im Keller eingeschlossen waren. Dieses Schiffswrack gilt als eines der bedeutendsten Was der Komponist vermitteln will und was man beim Zuhören spürt, ist zunächst der Klang der Macht, der Hoffnung, des Ruhms der Eroberung, des Glanzes des Reichtums. Es folgt die Wahrnehmung der maritimen Umgebung, die Harmonie mit der Sanftheit des Meeres, das Gleiten des Schiffsrumpfes im Schaum des Meeres an sonnigen, blauen Tagen. Doch neben dieser Ruhe hört man bald eine rhythmische Kette, die die Hektik, die geschäftige Mannschaft, die harte Arbeit eines Seemanns, die Verzweiflung eines exotischen Volkes, das in einem dunklen, feuchten Keller gefangen ist, wiedergibt. Ein ausgeprägter Rhythmus, der an den Salero Andalusiens erinnert, mit seinen arabischen Einflüssen und seinen Menschen, der die Resignation der anderen besänftigt, die gezwungen sind, sich zu fügen. Dann hören wir deutlich ein Crescendo, das uns die Qualen des Zusammenstoßes, der dem Schiffbruch vorausgeht, erahnen lässt. Das Zerbrechen des Rumpfes, das Wasser, das alles überflutet, die Verzweiflung, das Aufeinanderprallen der Körper auf den Felsen, die bevorstehende Tragödie. Vor dem großen Finale, in dem die Rückkehr der musikalischen Sanftheit uns daran erinnert, dass die Geschichte zu Ende ist. Die Vorherrschaft der Natur über die menschliche Gier. Die Wellen, so sanft sie auch sein mögen, spülen die Trümmer, das Leben und die Schätze der Neuen Welt auf den Grund des Meeres.
SKU: BT.DHP-1165709-401
ISBN 9789043150231.
Jon Lord’s Sarabande was composed during 1975 and released as a solo album the following year. This new revised edition of the composer’s 2010 concert version represents the first appearance of the work in print in anyform. Lord intended it for his own use in live performance, as a companion to his celebrated Concerto for Group and Orchestra. It is a brilliant showpiece for the combined forces of rock band and orchestra, takinginspiration from the keyboard suites of J.S. Bach. This new full score is edited by Jon Lord’s long-time musical collaborator, the conductor Paul Mann, and makes use of many previously unavailable sources including themanuscriptscores of the original version and a copy of the score corrected in consultation with the composer following the 2010 premiere. It can therefore be said to represent as closely as possible Jon Lord’s final thoughts onthe work. Jon Lords Sarabande werd gecomponeerd in 1975 en het jaar daarop uitgebracht als soloalbum. Deze nieuwe, herziene uitgave van de concertversie die de componist zelf in 2010 vervaardigde, is de eerste editie op papier dieooit van het werk is verschenen. Lord gebruikte de basisversie zelf bij live optredens, wanneer hij het werk uitvoerde naast zijn gevierde Concerto for Group and Orchestra. Het is een geweldig stuk voor een combinatie vanrockband en orkest, ge nspireerd op de klavecimbelsuites van Johann Sebastian Bach. Deze nieuwe partituur is bewerkt door dirigent Paul Mann, met wie de componist op muzikaal gebied al jaren samenwerkt. Er zijn veelvoorheenontoegankelij ke bronnen voor gebruikt, waaronder de handgeschreven partituren van de originele versie en een partituur die na de première in 2010 is verbeterd in overleg met de componist. Daarom kan worden gesteld datdeze bewerking de laatste gedachten van Jon Lord over dit werk zo nauwkeurig mogelijk weergeeft. Partitur und Klavierauszug der Sarabande können käuflich erworben werden. Das Einzelstimmen-Set ist ausschließlich Leihmaterial.Auskunft über Leih-Bedingungen und Preise erhalten Sie auf Nachfrage. Bitte kontaktierenSie: HalLeonard Europe BV - Rental departmentE-Mail: rental@hall eonardeurope.nlJon Lords Sarabande entstand 1975 und wurde im darauffolgenden Jahr alsSoloalbum veröffentlicht. Die überarbeitete Ausgabe der Konzertversion des Komponisten aus dem Jahr 2010 erscheint hiermit zum ersten Mal in gedruckter Form. Lord hattediese Version für seine eigenen Live-Auftritte gedacht, alseine Art Ergänzung zu seinem berühmten Concerto for Group and Orchestra. Das Werk ist ein brillantes Paradebeispiel für die vereinte Kraft von Rockband und Orchester und wurde von denSuiten J. S. Bachs inspiriert. Dieseneue Ausgabe der Partitur wurde von Paul Mann, Jon Lords langjährigem musikalischem Freund, herausgegeben. Sie basiert auf zahlreichen bisher nicht zugänglichen Quellen wie dem Manuskript der Originalversion undeiner Kopie der inAbsprache mit dem Komponisten korrigierten Partitur nach der Aufführung im Jahr 2010. Es werden somit Jon Lords letzte Gedanken zu diesem Werk so genau wie möglich dargestellt. Sarabande de Jon Lord fut composé en 1975 et sorti comme disque solo l’année d’après. Cette nouvelle édition révisée, basée sur la version de concert du compositeur de 2010, est la toute première version publiée de l’œuvre.Lord l’avait conçue pour accompagner son Concerto for Group and Orchestra lors d’interprétatio ns en direct. Un morceau virtuose qui combine les forces de groupe de rock et d’orchestre, inspiré par les suites pour clavier deJean-Sébastien Bach. Cette nouvelle édition complète est éditée par le chef d’orchestre Paul Mann, collaborateur musical de Jon Lord depuis longtemps. Elle se repose sur de nombreuses sources qui étaient indisponiblesauparavant,c omme le manuscrit de la version originale, ainsi qu’une copie de la partition corrigée en consultation avec le compositeur après la première de 2010. Par conséquent, cette édition est sans doute une représentationaussi précise que possible des dernières réflexions de Jon Lord sur cette œuvre.