SKU: HL.284556
Eric Ledeuil's Le Val Sans Retour for Flute and Piano (or Harp).
SKU: LM.PB738
ISBN 9790231307382.
A voix basse - Tu ronfles ! - Casseroles et faussets - La jeune fille ou le tigre ? - Aller sans retour - La boite en fer blanc - Chanson, con ! - Lapins ! - Petite messe solennelle - Le sort de Circe - Les garcons de mon quartier - Maudite Clochette ! - Le congres des Cherubins - Il s'est passe quelque chose - Une lettre oubliee - La braise - Memere dans les orties - Franciscae meae laudes - Fantaisie Heroique.
SKU: FL.FX071024
Text source: Pascal Dubost.
This piece is a song from Sans se retourner, a musical story built around the theme of sea, which is often an unattainable dream for lots of children. As it often happens, this conclusion mixes dreams and reality.
SKU: FL.FX071021-24
Sans se retourner is a musical story built around the theme of sea, which is often an unattainable dream for lots of children. Two children, Zac and Loula, live in the suburbs in a grey building with an out of order elevator. They dream of leaving on a ship towards south to reach warm seas... They dream of going onto the sea as said on all the songs they have listened to. This is decided, next summer, they go!
SKU: BT.SLB-00595900
INSSTR inches. French.
A previously unreleased piece by Francis Poulenc, published with permission from the Bibliothèque Historique de la Ville de Paris and Benoît Seringe, secretary of the Association des amis de Francis Poulenc [Association of the Friends ofFrancis Poulenc]. Le Voyageur sans bagage [The Traveller Without Luggage], which had been premiered in 1937 with music by Darius Milhaud, was reprised on 1 April 1944 at the Thé tre de la Michodière; Francis Poulenc was asked to compose new stage music. Theentire unpublished score lay undiscovered until Bérengère de l’Épine, a librarian at the Bibliothèque Historique de la Ville de Paris, announced the existence of a manuscript in the Association de la Régie Thé trale collection.Poulenc finalised the score between 19 and 21 March 1944. It contains nine songs, all written for a small instrumental ensemble including oboe, clarinet, cello and piano. However, at the end of the manuscript, the composer echoes the second song Lent [Slow] and creates another version for cello and piano; curiously, the original version of the song has not been erased in the manuscript. Poulenc seems to suggest that we consider the piece for cello and piano, that we have publishedhere, as a different piece of music. It was premiered on Wednesday 23 January 2013 by Marc Coppey, accompanied by Jean-François Heisser, in the organ auditorium of the Conservatoire National Supérieur de Musique et Danse de Paris (CNSMDP), during thesymposium for the fiftieth anniversary of Poulenc’s death.Given in a dramatic context, some elements allow us to get an idea of the character of the piece, which Benoît Seringe, Poulenc’s beneficiary, judiciously chose to name Souvenirs.The main character of Anouilh’s play, Gaston, is suffering from amnesia at the end of World War One. Several families try to claim him; they want him to be their missing relative. The Renaud family prove to be particularly stubborn, but Gaston doesnot recognize himself in the child and young man they depict: a ruthless and violent person. In Act 1 Scene 3, left alone for a moment, overwhelmed by the story of the “old Gaston†that is gradually coming to light, and outraged by the desire ofthose around him to appropriate him (to the detriment of the person he would like to be from now on), he whispers these words: “You all have proof, photographs that look like me, memories as clear as day… I’ve listened to you all and it’s slowlycausing a hybrid person to rise up in me; a person in which there is a piece of each of your sons and nothing of me.†Poulenc chose to place the second piece from his stage music score as these words are spoken.He borrowed part of the material, as he often did, from an earlier composition. In this particular case, the beginning is a recycled version of the “slow and melancholic†section from L’Histoire de Babar , composed between 1940 and 1945, andpremiered in 1946 (unless it is Babar that reuses the musical idea from Voyageur ).The eponymous elephant decides to leave in search of the great forest. He embraces the old lady, promises her he will return and reassures her that he will never forget her. Left alone, the old lady, feeling sad and pensive, wonders when she’ll seeher friend Babar again. The situation is similar to that in Voyageur sans bagage: solitude, sadness, a distressing and introspective time, fear of oblivion, the presence of memories…Pi èce inédite de Francis Poulenc, publiée avec l’autorisation de la Bibliothèque historique de la ville de Paris et de Benoît Seringe, secrétaire de l’Association des Amis de Francis Poulenc.Le 1er avril 1944, Le Voyageur sans bagage d’Anouilh, qui avait été créé en 1937 avec de la musique de Darius Milhaud, est repris au Thé tre de la Michodière. Francis Poulenc a été sollicité afin d’écrire une nouvelle musique de scène. On ignoraittout de cette partition inédite, jusqu’au jour où Bérengère de l’Épine, conservateur la Bibliothèque historique de la ville de Paris, nous signala l’existence d’un manuscrit dans le fonds de l’Association de la Régie thé trale.Poulenc mit au point sa partition entre le 19 et le 21 mars 1944. Elle comprend neuf numéros, tous écrits pour un petit effectif instrumental réunissant un hautbois, une clarinette, un violoncelle et un piano.Cependant, la fin de son manuscrit, le compositeur reprend le no 2 Lent et en donne une seconde version, pour violoncelle et piano. Curieusement, la version originale de ce numéro n’est pas biffée dans le manuscrit.Poulenc semble nous inviter considérer comme un morceau distinct cette pièce pour violoncelle et piano dont nous proposons ici l’édition. Elle a été créée par Marc Coppey, accompagné de Jean-François Heisser, lors du concert donné durant lecolloque organisé pour le cinquantenaire du décès de Poulenc, le mercredi 23 janvier 2013, salle d’orgue du Conservatoire National Supérieur de Musique et de Danse de Paris (CNSMDP).Quelques éléments sur le contexte dramatique permettront de se faire une idée du caractère du morceau, que Benoît Seringe, ayant droit Poulenc, a judicieusement choisi d’intituler Souvenirs.Le personnage principal de la pièce d’Anouilh, Gaston, a été retrouvé amnésique la fin de la Première Guerre Mondiale. Plusieurs familles le réclament. On veut voir en lui un parent disparu. Les Renaud se montrent particulièrement tenaces ; maisGaston ne parvient se reconnaître dans l’enfant et le jeune homme dont on lui trace le portrait : un être violent et sans scrupule. Au tableau 3 de l’acte I, resté seul un moment, écrasé par l’histoire de cet autre lui-même qu’il découvre peu peu, indigné par le désir des personnes qui l’entourent de le ramener elles au détriment de celui qu’il voudrait être désormais, il se murmure ces paroles : « Vous avez tous des preuves, des photographies ressemblantes, des souvenirs précis commedes crimes… je vous écoute tous et je sens surgir peu peu derrière moi un être hybride où il y a un peu de chacun de vos fils et rien de moi »…C’est sur ces mots que Poulenc a choisi de placer le no 2 de sa partition de musique de scène.Comme il le fait souvent, il emprunte une composition antérieure une part de son matériau. Dans ce cas précis, il réutilise pour le début du morceau la section « Lent et mélancolique » de l’Histoire de Babar, composée entre 1940 et 1945, créée en1946 ( moins que ce ne soit Babar qui réutilise l’idée musicale du Voyageur). Le héros-éléphant s’est décidé partir pour retrouver la grande forêt. Il a embrassé la vieille dame, lui a promis de revenir, l’a rassurée : jamais il ne l’oubliera.Restà e seule, la vieille dame, triste et pensive, se demande quand elle reverra son ami Babar. La situation est similaire celle du Voyageur sans bagage : solitude, tristesse, instantde trouble et de retour sur soi, crainte de l’oubli, présence des souvenirs….
SKU: BT.AMP-339-140
9x12 inches. English-German-French-Dut ch.
Moving Heaven and Earth was commissioned by the Clark County School District Commissioning Project, Las Vegas, NV, USA and is dedicated to Bunny Wasserman and her Make Music Matter, Las Vegas foundation, in appreciation of her tireless work in support of music education. It was premiered in January 2012, conducted by Col. John R. Bourgeois.The piece consists of a theme and 4 variations; although the theme is original it contains a phrase heavily influenced by a 14-bar passage from the Libera Me in Fauré’s Requiem. It is a sequence that the composer finds harmonically compelling and, although it is never quoted directly, it appears in altered form in thetheme and each of the variations. In the original, the passage is set to the words: Quando cæli movendi sunt et terra (When the heavens and the earth shall be moved) which gave inspiration for the title.After the initial statement of the theme, Variation 1 features the upper woodwinds who play a stirring melody and accompany the Fauré reference with florid arpeggios. Variation 2 spotlights the saxophones and lower woodwind in a rhythmic, modal waltz, whilst Variation 3 is a broad chorale for the brass and percussion. Variation 4 starts with a fugue, which introduces each section of the band in turn before the original theme appears on the brass while the woodwind continue the fugal figuration. Moving Heaven and Earth is geschreven in opdracht van het Clark County School District Commissioning Project, Las Vegas, NV, USA. Het is opgedragen aan Bunny Wasserman en haar stichting Make Music Matter… Las Vegas, als blijk van waardering voor haar onvermoeibare inzet voor het muziekonderwijs. De première, uitgevoerd onder leiding van kolonel John R. Bourgeois, vond plaats in januari 2012.Het werk bestaat uit een thema en vier variaties; hoewel het een oorspronkelijk geschreven thema is, bevat het een frase die sterk is be nvloed door een passage van veertien maten uit het Libera Me van Faurés Requiem. Het gaat om een sequens die de componist harmonischzeer boeiend vindt, en die - hoewel nooit direct geciteerd - in aangepaste vorm in zowel het thema als de vier variaties naar voren komt. In het origineel is de muziek uit deze passage geschreven op de tekst Quando cæli movendi sunt et terra (Wanneer hemel en aarde bewogen worden). Daarop is de titel van deze compositie gebaseerd.Na de aanvankelijke invoering van het thema komt in Variatie 1 het hoge hout aan bod met een treffende melodie; en de verwijzing naar Fauré wordt begeleid door sierlijke arpeggio’s. Variatie 2 plaatst de saxofoons en het lage hout in de schijnwerpers met een ritmische, modale wals, terwijl Variatie 3 een weidse koraal voor het koper en slagwerk omvat.Variatie 4 begint met een fuga die elke sectie van het orkest introduceert, waarna het oorspronkelijke thema in het koper verschijnt terwijl het hout verdergaat met de fugatische versieringen. Moving Heaven and Earth wurde vom Schulbezirksverband in Las Vegas, Nevada (USA) in Auftrag gegeben. Das Stück ist Bunny Wasserman und ihrer Stiftung Make Music Matter, Las Vegas gewidmet, in Anerkennung ihrer unermüdlichen Anstrengungen zugunsten der musikalischen Ausbildung. Die Uraufführung fand im Januar 2012 unter Leitung von Colonel John R. Bourgeois statt.Das Stück besteht aus einem Thema und vier Variationen. Obwohl es sich um ein originales Thema handelt, ist doch ein Abschnitt daraus stark von einer 14-taktigen Passage aus dem Libera Me in Faurés Requiem beeinflusst. Es ist eine Sequenz, die dem Komponisten harmonisch besonders reizvoll erschien, wennsie auch nirgends direkt zitiert wird, sondern in veränderter Form im Thema und in jeder Variation erscheint. Im Original ist diese Passage mit folgendem Text unterlegt: Quando cæli movendi sunt et terra (Wenn Himmel und Erde sich bewegen sollen). Diese Worte waren Inspiration für den Titel.Nach der einleitenden Vorstellung des Themas stellt Variation 1 die hohen Holzbläser in den Vordergrund, die eine bewegende Melodie spielen und die Anspielung auf Fauré mit schönen, lebhaften Arpeggien begleiten. Variation 2 richtet das Rampenlicht auf die Saxophone und die tiefen Holzbläser in einem rhythmischen, modalen Walzer, während Variation 3 ein breiter Choral für die Blechbläser und das Schlagzeug ist. Variation 4 beginnt mit einer Fuge, die nacheinander jedes Register des Blasorchesters präsentiert, bevor die Blechbläser das Originalthema spielen und die Holzbläser dazu mit der Umspielung der Fuge fortfahren. Moving Heaven and Earth (Ébranler le ciel et la terre) est une oeuvre de commande du Clark County School District Commissioning Project de Las Vegas, États-Unis. Cette pièce est dédiée Bunny Wasserman et sa fondation Make Music Matter, Las Vegas, en reconnaissance de son travail sans rel che en faveur de l’éducation musicale. Elle a été créée en janvier 2012, sous la direction du colonel John R. Bourgeois.Cette oeuvre se compose d’un thème et de quatre variations ; bien que le thème soit original, il contient néanmoins un motif relativement influencé par un passage de 14 mesures du Libera Me du Requiem de Fauré. Cette séquence, dont l’harmonisation fascinePhilip Sparke, paraît sous une forme altérée dans le thème et chacune des variations. Dans l’oeuvre de Fauré, le thème mélodique colore les paroles : Quando cæli movendi sunt et terra (Quand le ciel et la terre seront ébranlés), qui ont d’ailleurs inspiré le titre de la présente composition.Après une exposition initiale du thème, la 1re variation fait appel au registre aigu des bois, qui énoncent une exaltante mélodie et enluminent l’allusion Fauré par des arpèges fleuris. La 2e variation met en valeur les saxophones et le registre grave des bois dans une valse modale rythmée, tandis que la 3e variation prend la forme d’un ample choral pour les cuivres et la percussion.La 4e variation installe une fugue qui présente, tour tour, chaque pupitre de l’orchestre avant le retour du thème d’origine interprété par les cuivres, tandis que les bois maintiennent brillement le motif de fugue.
SKU: ML.013780090
The Spanish war galleon with 64 cannons, built in Cuba between 1770 and 1771 for an English shipowner in the service of the King of Spain left Peru for Cadiz in 1784 with a huge cargo of copper, gold, silver and other valuables on board. There were also more than 400 people on board, including passengers, crew and Inca prisoners after a revolt. The Atlantic crossing went smoothly, passing Portugal to take advantage of favourable winds. The shipwreck off Peniche was the result of human error, apparently due to French maps with dramatic errors in the position of the islands of Berlengas and neighbouring islets. On 2 February 1786, the sea was calm and the night clear, but they hit the rock formation Papoa and the hull immediately broke in two. The bottom sank quickly, while the deck remained afloat for some time. 128 people lost their lives, including many Indians who were trapped in the basement. This shipwreck is considered one of the most important in maritime history.What the composer wants to convey, and what can be felt as one listens, is first of all the sound of power, of hope, of the glory of conquest, of the splendour of wealth. This is followed by the perception of the maritime environment, the harmony with the softness of the ocean, the gliding of the hull in the foam of the sea on sunny, blue days. But along with this tranquillity, you soon hear a rhythmic chain that makes you feel a representation of the hustle and bustle, of the busy crew, of the hard work of a sailor, of the desperation of an exotic people imprisoned in a dark, damp cellar. A distinct rhythm that reminds us of the salero of Andalusia, with its Arab influences and its people, the soothing of the resignation of others who are forced to submit. Then we clearly hear a crescendo that makes us imagine the agony of the collision that precedes the shipwreck. The breaking of the hull, the water flooding everything, the despair, the clash of bodies on the rocks, the tragedy to come. Before the grand finale, in which the return of musical softness reminds us that the story is over. The supremacy of nature over human greed. The waves, though gentle, sweep the wreckage, the lives and the treasures of the New World to the bottom of the sea.Het Spaans oorlogsgaljoen met 64 kanonnen, gebouwd in Cuba tussen 1770 en 1771 voor een Engelse reder in dienst van de koning van Spanje vertrok in 1784 vanuit Peru naar Cádiz met een enorme lading koper, goud, zilver en andere kostbaarheden aan boord. Er waren ook meer dan 400 mensen aan boord, waaronder passagiers, bemanning en Inca gevangenen na een opstand. De oversteek van de Atlantische Oceaan verliep vlot, waarbij Portugal werd gepasseerd om te profiteren van gunstige winden. De schipbreuk bij Peniche was het resultaat van een menselijke fout, blijkbaar te wijten aan Franse kaarten met dramatische fouten in de positie van de eilanden Berlengas en naburige eilandjes. Op 2 februari 1786 was de zee kalm en de nacht helder, maar ze raakten de rotsformatie Papoa en de romp brak onmiddellijk in tweeën. De bodem zonk snel, terwijl het dek nog enige tijd bleef drijven. 128 mensen verloren het leven, waaronder veel indianen die vastzaten in de kelder. Dit scheepswrak wordt beschouwd als een van de belangrijkste in de maritieme geschiedenis.Wat de componist wil overbrengen, en wat men kan voelen als men luistert, is allereerst het geluid van macht, van hoop, van de glorie van verovering, van de pracht van rijkdom. Dit wordt gevolgd door de perceptie van de maritieme omgeving, de harmonie met de zachtheid van de oceaan, het glijden van de romp in het schuim van de zee op zonnige, blauwe dagen. Maar samen met deze rust hoor je al snel een ritmische ketting die je een voorstelling geeft van de drukte, van de drukke bemanning, van het harde werk van een zeeman, van de wanhoop van een exotisch volk dat gevangen zit in een donkere, vochtige kelder. Een duidelijk ritme dat ons doet denken aan de salero van Andalusië, met zijn Arabische invloeden en zijn mensen, het sussen van de berusting van anderen die gedwongen worden zich te onderwerpen. Dan horen we duidelijk een crescendo dat ons de lijdensweg doet voorstellen van de aanvaring die voorafgaat aan de schipbreuk. Het breken van de romp, het water dat alles overspoelt, de wanhoop, het botsen van lichamen op de rotsen, de tragedie die komen gaat. Vóór de grote finale, waarin de terugkeer van de muzikale zachtheid ons eraan herinnert dat het verhaal voorbij is. De overmacht van de natuur over de hebzucht van de mens. De golven, hoewel zacht, vegen het wrak, de levens en de schatten van de Nieuwe Wereld naar de bodem van de zee.Le galion de guerre espagnol de 64 canons, construit à Cuba entre 1770 et 1771 pour un armateur anglais au service du roi d'Espagne, a quitté le Pérou pour Cadix en 1784 avec à son bord une énorme cargaison de cuivre, d'or, d'argent et d'autres objets de valeur. Il y avait également plus de 400 personnes à bord, dont des passagers, des membres d'équipage et des prisonniers incas à la suite d'une révolte. La traversée de l'Atlantique s'est déroulée sans encombre, en passant par le Portugal pour profiter des vents favorables. Le naufrage au large de Peniche est le résultat d'une erreur humaine, apparemment due à des cartes françaises comportant des erreurs dramatiques dans la position des îles de Berlengas et des îlots voisins. Le 2 février 1786, alors que la mer est calme et la nuit claire, le navire heurte la formation rocheuse de Papoa et la coque se brise immédiatement en deux. Le fond coule rapidement, tandis que le pont reste à flot pendant un certain temps. 128 personnes ont perdu la vie, dont de nombreux Indiens qui étaient coincés dans les sous-sols. Ce naufrage est considéré comme l'un des plus importants de l'histoire maritime.Ce que le compositeur veut transmettre, et ce que l'on ressent à l'écoute, c'est d'abord le son de la puissance, de l'espoir, de la gloire de la conquête, de la splendeur de la richesse. C'est ensuite la perception de l'environnement maritime, l'harmonie avec la douceur de l'océan, le glissement de la coque dans l'écume de la mer par des journées bleues et ensoleillées. Mais à côté de cette tranquillité, on entend bientôt une chaîne rythmique qui nous fait ressentir une représentation de l'agitation, de l'équipage affairé, du dur labeur d'un marin, du désespoir d'un peuple exotique emprisonné dans une cave sombre et humide. Un rythme distinct qui nous rappelle le salero d'Andalousie, avec ses influences arabes et son peuple, l'apaisement de la résignation des autres qui sont obligés de se soumettre. Puis on entend clairement un crescendo qui nous fait imaginer l'agonie de la collision qui précède le naufrage. La rupture de la coque, l'eau qui envahit tout, le désespoir, le choc des corps sur les rochers, la tragédie à venir. Avant le grand final, où le retour de la douceur musicale nous rappelle que l'histoire est terminée. La suprématie de la nature sur la cupidité humaine. Les vagues, bien que douces, emportent les épaves, les vies et les trésors du Nouveau Monde au fond de la mer.Die spanische Kriegsgaleone mit 64 Kanonen, die zwischen 1770 und 1771 auf Kuba für einen englischen Reeder im Dienste des spanischen Königs gebaut wurde, verließ Peru 1784 in Richtung Cádiz mit einer riesigen Ladung Kupfer, Gold, Silber und anderen Wertgegenständen an Bord. An Bord befanden sich auch mehr als 400 Menschen, darunter Passagiere, Besatzungsmitglieder und Inka-Gefangene nach einem Aufstand. Die Atlantiküberquerung verlief reibungslos, wobei Portugal passiert wurde, um die günstigen Winde zu nutzen. Der Schiffbruch vor Peniche war das Ergebnis menschlichen Versagens, das offenbar auf französische Karten zurückzuführen war, die in Bezug auf die Position der Inseln Berlengas und der benachbarten Eilande dramatische Fehler enthielten. Am 2. Februar 1786 stießen sie bei ruhiger See und klarer Nacht auf die Felsformation Papoa und der Rumpf brach sofort entzwei. Der Boden sank schnell, während das Deck noch einige Zeit über Wasser blieb. 128 Menschen kamen ums Leben, darunter viele Indianer, die im Keller eingeschlossen waren. Dieses Schiffswrack gilt als eines der bedeutendsten Was der Komponist vermitteln will und was man beim Zuhören spürt, ist zunächst der Klang der Macht, der Hoffnung, des Ruhms der Eroberung, des Glanzes des Reichtums. Es folgt die Wahrnehmung der maritimen Umgebung, die Harmonie mit der Sanftheit des Meeres, das Gleiten des Schiffsrumpfes im Schaum des Meeres an sonnigen, blauen Tagen. Doch neben dieser Ruhe hört man bald eine rhythmische Kette, die die Hektik, die geschäftige Mannschaft, die harte Arbeit eines Seemanns, die Verzweiflung eines exotischen Volkes, das in einem dunklen, feuchten Keller gefangen ist, wiedergibt. Ein ausgeprägter Rhythmus, der an den Salero Andalusiens erinnert, mit seinen arabischen Einflüssen und seinen Menschen, der die Resignation der anderen besänftigt, die gezwungen sind, sich zu fügen. Dann hören wir deutlich ein Crescendo, das uns die Qualen des Zusammenstoßes, der dem Schiffbruch vorausgeht, erahnen lässt. Das Zerbrechen des Rumpfes, das Wasser, das alles überflutet, die Verzweiflung, das Aufeinanderprallen der Körper auf den Felsen, die bevorstehende Tragödie. Vor dem großen Finale, in dem die Rückkehr der musikalischen Sanftheit uns daran erinnert, dass die Geschichte zu Ende ist. Die Vorherrschaft der Natur über die menschliche Gier. Die Wellen, so sanft sie auch sein mögen, spülen die Trümmer, das Leben und die Schätze der Neuen Welt auf den Grund des Meeres.
SKU: BT.AMP-292-010
Lion City Festival was commissioned as one of the test pieces for the Singapore Youth Festival 2010, an annual event at which school ensembles from throughout Singapore can receive gold, silver or bronze awards for their performance. The English name for Singapore comes from Malay Singapura, which has Sanskrit roots meaning ‘Lion City’. Lion City Festival is in the form of a quick march in ABA form. An opening fanfare leads to a perky march tune which is taken up by the full band. A change of key heralds a legato trio section before the main theme returns in varied form. Roaring fun!Der Name dieses Werkes spielt auf den Löwen, das Wahrzeichen der Stadt Singapur, an. Philip Sparkes Komposition ist in der ABA-Form eines flotten Marsches geschrieben. Eine Eröffnungsfanfare führt zu einer munteren Marschmelodie, die vom gesamten Blasorchester aufgenommen wird. Dann kündigt ein Tonartwechsel den legato gespielten Trioteil an, bevor das Hauptthema in veränderter Form zurückkehrt. Löwenstark! Singapura (du sanskrit singa, lion et pura, ville) est le nom malais de l’île de Singapour. Le symbole de cette cité-État est un animal tête de lion et au corps de poisson, le Merlion. Il garde l’embouchure du fleuve Singapour. Lion City Festival est une marche rapide, structurée selon la forme ABA. La fanfare d’ouverture chemine vers un air de marche, vif et gai, interprété par l’orchestre entier. Un changement de tonalité annonce le trio. Les lignes sont jouées avec le phrasé fl uide du legato, puis laissent la place au retour du thème premier, réexposé dans diverses formes.Singapura è il nome malese dell’isola di Singapore. Il simbolo di questa citt -stato è appunto il leone. The Lion City Festival è una marcia rapida strutturata nella forma ABA. La fanfara di apertura accompagna una melodia di marcia gaia e vivace interpretata dall’intero organico. Un cambiamento di tonalit annuncia il trio, prima che il tema principale ritorni in forma diversa.
SKU: BT.AMP-292-140
SKU: FL.FX071023
Nous Voila Partis is a song from Sans se retourner, a musical story built around the theme of sea, which is often an unattainable dream for lots of children. This is a song for the children who always hope for a best future.
SKU: FL.FX071022
La Chanson du Large is a song from Sans se retourner, a musical story built around the theme of sea, which is often an unattainable dream for lots of children. This song is built as a traditional sailor song, using ternary rhythm of course!
SKU: BT.AMP-027-010
Jeremiah Clarke (c. 1674-1707) belongs to the generation of English composers following that of Henry Purcell. Not much is known about his early life, but by 1685 he was a chorister of the Chapel Royal, a group of liturgical musicians attached to the court. He held the post of organist at Winchester College from 1692 but later returned to London as Master of the Choristers at St Paul’s Cathedral. The Prince of Denmark’s March is perhaps his best-known work and was originally written for harpsichord, although Clarke later included it in a collection of pieces for wind instruments.Jerem iah Clarke (vers 1674-1707) fait partie de la génération de compositeurs anglais succédant celle d’Henry Purcell. On sait très peu de choses sur ses débuts musicaux. En 1685, il entre en tant que choriste la chapelle royale d’Angleterre, un ensemble de musiciens liturgiques au service de la cour. partir de 1692, il est organiste Winchester College avant de retourner Londres où il est nommé chef des chœurs de la Cathédrale Saint-Paul. The Prince of Denmark’s March (“La Marche du Prince du Danemarkâ€) est sans aucun doute la plus connue des œuvres de Clarke. Composée l’origine pour clavecin, elle est incluse plus tard par Clarke dans unrecueil de pièces pour instruments vent.
SKU: FL.FX071021
Le Bateau is a song from Sans se retourner,, a musical story built around the theme of sea, which is often an unattainable dream for lots of children. Rhythmic, this song could be open to a musical improvisation between verse no. 3 and verse no. 4, which corresponds to the beginning of the dream.
SKU: BT.AMP-027-140