/ Flûte Et Piano
SKU: LM.26465
ISBN 9790230964654.
BACH : Concerto Brandebourgeois n. 2 (1er mvt) - BBEETHOVEN : Concerto pour piano n. 1 (3e mvt) - Marche turque des Ruines d'Athenes - Symphonie n. 6 (1er mvt) - Symphonie n. 7 (3e mvt) - BERLIOZ : Les Francs-Juges (ouverture) - Symphonie fantastique (La Marche a l'echafaud) - BIZET : Carmen (Prelude) - L'Arlesienne (Carillon et Suite) - BRAHMS : Ouverture pour une fete academique - Variations sur un theme de Haydn (Final) - CHABRIER : Espana (Rapsodie) - DEBUSSY : Nocturne (Nuages) - DVORAK : Danses slaves Op.46 n. 1 - Symphonie n. 8 (2e, 4e mvt) - Symphonie n. 9 (2e, 3e mvt) - Variation symphonique n. 3 - ELGAR : Enigma variations (n. 1 et final) - FRANCK : Symphonie en re mineur (3e mvt) - GRIEG : Concerto pour piano Op.16 (1er, 3e mvt) - HAYDN : Symphonie n. 94 (3e, 4e mvt) - Symphonie n. 101 (2e mvt) - HOLST : Les Planetes (Jupiter) - LISZT : Rapsodie hongroise - MENDELSSOHN : Les Hebrides (ouverture) - Songe d'une nuit d'ete (Marche nuptiale) - MOZARTt : Concerto pour piano n. 21 (2e mvt) - Symphonie n. 40 (3e mvt) - NICOLAI : Les Joyeuses Commeres de Windsor (ouverture) - RIMSKY-KORSAKOV : Cappriccio espagnol (2e mvt) - Sheherazade (3e mvt, Le Prince) - ROSSINI : Le Barbier de Seville (ouverture) - Guillaume Tell (ouverture) - L'Italienne a Alger - SCHUBERT : Symphonie n. 5 (2e, 4e mvt) - Symphonie n. 8 (1er, 2e mvt) - SCHUMANN : Concerto pour piano Op.54 (3e mvt) - SMETANA : La Fiancee vendue (ouverture) - SUPPE : Cavalerie legere (ouverture) - TCHAIKOVSKY : Casse-Noisette (Danse russe, Valse des fleurs) - Ouverture 1812 Op.49 - Symphonie n. 2 (2e mvt) - Symphonie n. 5 (1er mvt) - Symphonie n. 6 (2e, 3e mvt) - WAGNER : Le Vaisseau fantome (ouverture) - WEBER : Oberon (ouverture).
SKU: BT.BMP8095417
A lot is known about the American composer Leroy Anderson. This son of Swedish immigrants played the piano, organ, accordion, trombone, tuba and double bass. He spoke several languages fluently and graduated from Harvard with first-class honours.While on military service, the army also commissioned him to write a manual on Icelandic grammar.He already started writing musical arrangements as a student, and from his 30th year arranged and composed for the Boston Pops Orchestra. Such melodiesas Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride and Bugler�s Holiday made him world famous. His best-known work, Blue Tango, reached number one in the US charts in 1952, and it sold more than a million copies. In 1975, a year after hisdeath, he was given a star at the Walk of Fame in Hollywood.Most of his works last no longer than three minutes, about the maximum length of a single at that time. One work that lasts longer is his 1953 Piano Concerto in C for piano and orchestra.The first performance was in Chicago, conducted by the composer and with Eugene List at the piano. However, after three performances he was no longer happy with the work and withdrew it. He always intended to revise it, but never got round to it. Itwas only in 1989 that the Anderson family decided to republish the work.This three-part composition is on the one hand characterised by a careless elegance, but on the other one can hear the influence of Rachmaninoff, Copland, Gershwin, and evenBeethoven and Mozart, as well as the Viennese classics.Anderson used the sonata form for the first movement. It ends with a cadenza that carries us on into the second part (in e minor). The third part is a typically cheerful American folk dance in2/4 time, a so-called Hoe Down, with a lilting, lyrical passage as its middle section. At the end comes a solo passage followed by a rapid close.In this piano concerto, Anderson combines a rigidly classical form of composition with simple andappealing themes and elements from light music. So this work is a perfect synthesis of light music and what is called serious music, in the same way as Gershwin�s Rhapsody in Blue. A work that can be played equally well in a concerthall, at an open-air concert or even a pop concert.Over de Amerikaanse componist Leroy Anderson is veel bekend. Deze zoon van Zweedse immigranten speelde piano, orgel, accordeon, trombone, tuba en contrabas. Hij sprak vloeiend verschillende talen en studeerde met grote onderscheidingaf aan Harvard en schreef tijdens zijn legerdienst in opdracht van het leger een handboek grammatica Ijslands.Al in zijn studententijd begon hij met het maken van arrangementen, en vanaf zijn 30ste arrangeerde en componeerde hijvoor het Boston Pops Orchestra. Melodieën zoals Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride en Bugler's Holiday maakte hem wereldberoemd. Zijn bekendste werk Blue Tango stond in 1952 op nummer één in de VS Charts, ener werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Een jaar na zijn dood in 1975 kreeg hij een ster op de Walk of Fame in Hollywood.Zijn meeste werken duren niet langer dan drie minuten, ongeveer de maximumduur van een singletoen. Een werk dat wel langer duurt, is het pianoconcerto in C voor piano en orkest uit 1953. Het werd in Chicago gecreëerd onder zijn leiding met Eugene List aan de piano. Na drie uitvoeringen echter, was hij niet meer tevredenover zijn werk en trok dit terug. Hij had zijn leven lang de intentie het te herwerken doch kwam er niet meer toe. Pas in 1989 besliste de Anderson Familie zijn pianoconcerto toch opnieuw uit te geven.Dit driedelige werk wordtenerzijds getypeerd door een zorgeloze elegantie, maar anderzijds zijn invloeden van Rachmaninoff, Copland, Gerschwin en zelfs Beethoven en Mozart alsook de Weense klassiekers te horen.Voor de eerste beweging, past Anderson de sonatevormtoe. Op het einde volgt een cadenza die ons in het tweede deel (in mi klein) voert. Het derde deel is een typische Amerikaanse, vrolijke volksdans in 2/4, een zogenaamde Hoe Down met als middengedeelte een zangerige, lyrischeÜber den amerikanischen Komponisten Leroy Anderson lässt sich vieles berichten: Der Sohn schwedischer Immigranten spielte Klavier, Orgel, Akkordeon, Posaune, Tuba und Kontrabass, sprach neun Sprachen fließend, absolvierte mit einemMagna-cum-laude-Abschluss die Harvard Universität und verfasste während seiner Militärzeit im Zweiten Weltkrieg für die amerikanische Armee eine Grammatik des Isländischen. Schon während seiner Studentenzeit begann er zu arrangieren, ab Mitte der30er Jahre des letzten Jahrhunderts arrangierte und komponierte er für das Boston Pops Orchestra. Aus seiner Feder stammen so bekannte Werke der leichten Muse wie Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride oder Bugler�s Holiday. Sein wohlbekanntestes Stück, Blue Tango, wurde als erste Instrumentalkomposition über eine Million Mal verkauft und belegte im Jahr 1952 Platz 1 der US-Charts. Für seine Verdienste um die Schallplattenindustrie erhielt er ein Jahr nach seinem Tod einenStern auf dem Walk of Fame in Hollywood.Charakteristisch für seine Werke ist die Dauer: die meisten sind rund drei Minuten lang � mehr passte nicht auf den damals gebräuchlichen Tonträger, eine Singleschallplatte. Nur wenige seinerKompositionen sprengen diesen Zeitrahmen. Dazu gehört sein Konzert C-Dur für Klavier und Orchester. Er komponierte es 1953, die Uraufführung fand unter seiner Leitung und mit Eugene List am Klavier im selben Jahr in Chicago statt. Da Anderson mit demWerk aber nicht zufrieden war, zog er es im Sommer 1954, nach nur drei Aufführungen, wieder ein. Er hatte zeitlebens die Absicht, es zu überarbeiten, allein, es kam nicht mehr dazu. Erst 1989 entschied sich die Anderson-Familie dazu, dasKlavierkonzert wieder zu veröffentlichen.Das dreisätzige Werk zeigt die Unbeschwertheit und Eleganz, die Andersons sämtliche Kompositionen auszeichnen. Dennoch findet man darin auch Anklänge an Komponisten wie Rachmaninoff, Copland, Gershwin, undeben Beethoven und Mozart, sowie die Wiener Klassiker. Der erste Satz folgt der Sonatenhauptsatzform. An seinem Ende steht eine Klavierkadenz, die direkt in den langsamen zweiten Satz (in e-Moll) überleitet. Der dritte Satz schließlich ist einwaschechter Hoe Down, ein fröhlicher amerikanischer Volkstanz im 2/4-Takt, in dessen Zentrum aber eine lyrisch-gesangliche Passage steht. Eine weitere Solo-Kadenz führt das Werk in einen spritzigen Schlussabschnitt.In seinem Klavierkonzertvereinigt Anderson einen klassisch-traditionellen Form- und Kompositionsstil mit Elementen der Unterhaltungsmusik und eingängigen Melodien, die schon immer sein Markenzeichen waren. Daher bildet dieses Werk eine perfekte Synthese von ernster undleichter Musik. Es passt � wie beispielsweise auch George Gershwins Rhapsody in Blue � gleichermaßen in einen vornehmen Konzertsaal, wie auch zur zwanglos-lockeren Atmosphäre einer sommerlichen Open-Air-Veranstaltung oder einesPops-Konzertes.Nous savons beaucoup de choses sur le compositeur américain Leroy Anderson. Ce fils dimmigrants suédois jouait du piano, de lorgue, de laccordéon, du trombone, du tuba et de la contrebasse. Il parlait couramment plusieurs langues et était diplômé avec grande distinction de Harvard. Pendant son service militaire, il écrivit un manuel de grammaire islandaise commandé par larmée.Étudiant, il avait déj commencé faire des arrangements et dès l ge de 30 ans, il arrangeait et composait pour le Boston Pops Orchestra. Des mélodies telles que Serenata, The Typewriter, Sleigh Ride et Buglers Holiday lui valurent une renommée mondiale. Son uvre phare, Blue Tango, fut numéro un descharts américains en 1952 et se vendit plus dun million dexemplaires. Un an après sa mort en 1975, il eut droit son étoile sur le Walk of Fame Hollywood.La plupart de ses uvres nexcèdent pas trois minutes, soit peu près la durée maximale dun single lépoque. Son concerto en ut pour piano et orchestre de 1953 est quant lui plus long. Il fut créé Chicago sous sa direction avec Eugene List au piano. Après trois exécutions, Anderson nétait toutefois plus satisfait de son travail et le retira. Toute sa vie, il eut lintention de le remanier mais ne le fit pas. Ce nest quen 1989 que la famille Anderson décida de tout de m?me rééditer son concerto pour piano.Cette uvre en trois parties se caractérise par son élégance nonchalante mais aussi par linfluence de Rachmaninoff, Copland, Gershwin et m?me de Beethoven et Mozart, ainsi que des classiques viennois.Pour le premier mouvement, Anderson opte pour une sonate. la fin, une cadence nous conduit la deuxième partie (en mi mineur). La troisième partie est une danse populaire joyeuse et typiquement américaine en 2/4, une Hoe Down avec un passage lyrique et mélodieux en son milieu. la fin, un solo est suivi par une clôture rapide.Dans son concerto pour piano, Anderson unit une composition pure et classique des thèmes beaux et simples, sans oublier des éléments de la musique légère. Cette uvre.
SKU: BT.BMP8091417
SKU: LM.26464
ISBN 9790230964647.
BEETHOVEN : Concerto pour piano n. 3 (3e mvt) - Symphonie n. 1 (2e mvt) - Symphonie n. 5 (3e mvt) - Symphonie n. 6, Pastorale (3e mvt) - Symphonie n. 7 (2e mvt) - BERLIOZ : La Damnation de Faust (Marche hongroise) - Les Francs-Juges (ouverture) - Symphonie fantastique (3e mvt) - BORODINE : Le Prince Igor (ouverture) - BRAHMS : Ouverture pour une fete academique - Symphonie n. 1 (4e mvt) - Symphonie n. 2 (3e mvt) - Symphonie n. 3 (2e mvt) - CHABRIER : Espana - DELIBES : Coppelia (Mazurka) - DELIUS : Brigg Fair - DVORAK : Danses slaves Op.46 n. 1 - Symphonie n. 1 (1er mvt) - Symphonie n. 8 (3e mvt) - FRANCK : Symphonie en re mineur (1er mvt) - HAYDN : Symphonie n. 94 (2e, 3e mvt) - Symphonie n. 100 (2e mvt) - Symphonie n. 103 (2e mvt) - MENDELSSOHN : Concerto pour violon Op.64 (1er mvt) - Ruy Blas (ouverture) - Symphonie n. 3 (1er, 4e mvt) - MOUSSORGSKI : Une nuit sur le Mont Chauve - MOZART : Concerto pour clarinette (2e mvt) - Concerto pour flute et harpe (3e mvt) - Concerto pour piano n. 20 (3e mvt) - NICOLAI : Les Joyeuses Commeres de Windsor (ouverture) - ROSSINI : La Pie voleuse (ouverture) - SAINT-SAENS : Carnaval des animaux (Aquarium) - SCHUBERT : Rosamunde (ouverture) - Symphonie n. 5 (1er mvt) - Symphonie n. 7 (3e, 4e mvt) - Symphonie n. 8 (1er mvt) - SCHUMANN : Concerto pour piano Op.54 (1er mvt) - Symphonie n. 2 (4e mvt) - Symphonie n. 3 (3e mvt) - SMETANA : Ma patrie (Vlatva) - STRAUSS : Le Beau Danube bleu Op.314 n. 2 et n. 5 - Valse de l'Empereur n. 1 - TCHAIKOVSKY : Casse-Noisette (ouverture) - Symphonie n. 2 (4e mvt) - Symphonie n. 4 (2e mvt) - Symphonie n. 5 (2e, 3e, 4e mvt) - VERDI : La Force du destin (ouverture) - WALDTEUFEL : Valse Les Patineurs.
SKU: BT.DHP-1115084-020
9x12 inches. English-German-French-Dutch.
It may be surprising to see a fanfare piece commissioned by a Japanese ensemble, since fanfare orchestras are typically found in Belgium, Holland and Luxembourg, and also France and Switzerland. Senzoku Gakuen is one of the largest and mostprestigious music universities in Japan, and home to a wide variety of ensembles and orchestras. Since 2006 they have had a fanfare orchestra, which was started by Sotaru Fukaishi, a euphonium teacher who felt further performance opportunity wasneeded for saxhorn instruments. Fukaishi had loved the sound of fanfare orchestras ever since visiting the World Music Contest in Kerkrade (Holland) several years earlier. Jan Van der Roost was involved with this new initiative from the beginning,and they were also joined by Manu Mellaerts for certain projects. The Dean of the music department, Professor Kazuo Tomioka, fully supports the ensemble and commissioned Ostinati. The première took place on June 11th at Maeda Hall inMizonokuchi (Kawasaki) where Senzoku Gakuen is based. The piece opens with an impressive timpani solo, followed by brass and saxophone. The rhythmical pulse remains constant and the music is fiery and assertive in character. A pentatonic melodygradually emerges and the music loses its vehemency and softens. The initial percussion ostinati subsequently recurs and the first section of the piece concludes in a similar mood to the opening. The second movement is sweet and melodic, opening witha long passage for the saxophone family in a minor key. The same theme then appears in the major and is developed upon; the music builds to a majestic orchestral forte, reminiscent of a pipe organ in its sonority. The theme returns in the originalminor key with a change in instrumentation leading the movement to a quiet and peaceful end on a soft E minor chord. The finale starts with percussion: a four-bar pattern is repeated several times over which the movement’s melodic themes areintroduced. These melodic elements are varied and used in different versions and the ostinato idea, which characterizes the entire piece, is highlighted. The theme travels through the orchestra, appearing on various instruments and in variousregisters. It captures the listener’s attention and displays the full range of sound and colour within the fanfare orchestra.Het is misschien verrassend dat dit fanfarewerk is geschreven in opdracht van een Japans ensemble, aangezien fanfareorkesten vooral te vinden zijn in België, Nederland en Luxemburg, en ook wel in Frankrijk en Zwitserland. SenzokuGakuen is een van de grootste en meest prestigieuze muziekopleidingen van Japan, en de thuisbasis van een grote verscheidenheid van ensembles en orkesten. In 2006 is er een fanfareorkest opgericht, en wel door Sotaru Fukaishi, eeneuphoniumdocent die vond dat er meer mogelijkheden moesten komen voor optredens met saxhoorninstrumenten. Fukaishi had enkele jaren daarvoor genoten van de fanfareklank toen hij het Wereld Muziek Concours in Kerkrade bezocht. DeBelgische componist Jan Van der Roost was van het begin af aan betrokken bij dit nieuwe initiatief, en ook Manu Mellaerts werd voor een aantal projecten aangetrokken. Het hoofd van de muziekfaculteit, professor Kazuo Tomioka, staatgeheel achter het ensemble en gaf de opdracht tot het schrijven van Ostinati. De première vond plaats op 11 juni in de Maeda Hall in Mizonokuchi (Kawasaki), waar Senzoku Gakuen is gevestigd. Het werk begint met een indrukwekkendepaukensolo, gevolgd door koper en saxofoon. De ritmische puls blijft constant, en de aard van de muziek is vurig en krachtig. Geleidelijk komt er een pentatonische melodie naar voren en wordt de muziek minder heftig, ze wordtzachter van karakter. De aanvankelijke ostinati in het slagwerk verschijnen dan opnieuw, waarna het eerste deel van het werk eindigt in dezelfde sfeer als waarmee het begon. Het tweede deel is lieflijk en melodisch. Het opentmet een lange passage voor de saxofoons in een mineurtoonsoort. Dan klinkt hetzelfde thema in majeur en daar wordt op voortgeborduurd: de muziek ontwikkelt zich tot een majestueus orkestraal forte, dat qua sonoriteit doet denkenEs mag überraschen, dass dieses Fanfareorchesterwerk ausgerechnet von einem japanischen Ensemble in Auftrag gegeben wurde, da Fanfareorchester doch eher in Belgien, den Niederlanden oder Luxemburg oder auch in Frankreich oder Schweiz zu finden sind. Senzoku Gakuen ist eine der größten und renommiertesten Musikschulen Japans und Heimstätte einer Vielfalt an Ensembles und Orchestern. Im Jahr 2006 wurde ein Fanfareorchester gegründet. Den Anstoß gab Sotaru Fukaishi, ein Euphoniumlehrer, der den Instrumenten der Saxhorn-Familie mehr Spielmöglichkeiten bieten wollte. Fukaishi hatte sich einige Jahre zuvor bei der Weltmeisterschaft in Kerkrade (Holland) in den Klang vonFanfareorchestern verliebt. Jan Van der Roost war von Beginn an in die Entwicklung dieser Idee involviert und, einige Projekte betreffend, ebenso Manu Mellaerts. Der Dekan des Musik-Colleges, Professor Kazuo Tomioka, steht voll und ganz hinter dem Ensemble und gab Ostinati in Auftrag. Die Premiere fand am 11. Juni 2011 in der Maeda Hall in Mizonokuchi statt, dem Heimatort der Schule Senzoku Gakuen. Das Stück beginnt mit einem eindrucksvollen Paukensolo, bevor Blechbläser und Saxophon einsetzen. Der rhythmische Puls bleibt konstant unter einer feurigen, nachdrücklichen Musik. Eine pentatonische Melodie bildet sich nach und nach heraus, während die Musik an Heftigkeit verliert und sanfter wird. Die anfänglichen Ostinati im Schlagwerk kehren zurück und so endet der erste Satz des Werkes in einer der Eröffnung ähnlichen Stimmung. Der zweite Satz ist lieblich und melodiös. Er beginnt mit einem langen Abschnitt für die Saxophone in Moll. Dann erscheint das gleiche Thema in Dur und durchläuft eine Entwicklung; die Musik baut sich zu einem majestätischen orchestralen Forte auf, das in seiner Klangfülle an eine Orgel erinnert. Dann kehrt das Thema in seiner ursprünglichen Moll-Tonart und in veränderter Instrumentierung zurück, um den Satz ruhig und friedvoll in einem e-Moll-Akkord enden zu lassen. Il pourrait paraître surprenant qu’un ensemble japonais puisse commander une pièce pour orchestre de fanfare, puisque l’on rencontre surtout ce type de formation en Belgique, aux Pays-Bas et au Luxembourg, ainsi qu’en France et en Suisse. Senzoku Gakuen, l’une des plus grandes et plus prestigieuses académies de musique du Japon, compte une grande variété d’ensembles et d’orchestres. En 2006 s’y est ajouté un orchestre de fanfare fondé par Sotaru Fukaishi, un professeur d’euphonium qui pensait qu’il était nécessaire d’offrir de plus larges possibilités aux cuivres de la région. Depuis qu’il avait assisté au World Music Contest de Kerkrade (Pays-Bas), plusieurs années auparavant,Fukaishi se prit de passion pour le son chaud et généreux de l’orchestre de fanfare, une formation atypique au Japon. Jan Van der Roost a favorablement adhéré cette nouvelle initiative, tandis que Manu Mellaerts collabora avec les deux hommes afin de concrétiser certains projets. Le professeur Kazuo Tomioka, doyen du collège de musique, soutint vigoureusement l’orchestre et commanda Ostinati. La création de l’oeuvre fut donnée le 11 juin 2011 au Maeda Hall de Mizonokuchi (Kawasaki), où se trouve Senzoku Gakuen. La pièce débute avec un impressionnant solo de timbales précédant l’entrée des cuivres et des saxophones. La pulsion rythmique est constante, la musique est énergique et de caractère affirmé. Une mélodie pentatonique émerge graduellement, alors que la trame musicale diminue d’intensité et s’adoucit. L’ostinato la percussion revient fréquemment et la première partie de l’oeuvre se termine dans un climat semblable celui du début. Le deuxième mouvement, doux et romancé, débute avec un long passage en mode mineur joué par les saxophones. Le même thème apparaît alors en mode majeur et se développe peu peu ; la musique s’intensifie pour arriver un majestueux et orchestral forte dont les sonorités rappellent celles d’un orgue d’église. Puis le thème revient sa tonalité mineure d’origine avec un changement d’instrumentation qui mène.
SKU: BT.DHP-1115084-120
SKU: BT.AMP-513-010
English-German-French-Dutch.
Pulcinella was commissioned by the Taiwanese euphonium player Tzu-Hsiang Lin. Lin is a renowned soloist and teacher and a Besson Euphonium Artist. He teaches euphonium at Taipei National University of the Arts, National Taiwan University of Arts, Shih Chien University and National Kaohsiung Normal University. Lin gave the premiere of Pulcinella in both its concert band and brass band versions in January 2021. Pulcinella continues Sparke’s series of euphonium solos named after characters of the Italian commedia dell’arte and opens with a long and expressive minor melody for the soloist over a brooding accompaniment. This is taken up briefly by the full band and is extended by the soloist after a change of key. A cadenza, accompanied by fragments of the main melody leads to a complete change of mood, tempo and tonality, introducing a Vivo section starting with a perky syncopated tune for the soloist. The band then uses elements of this new tune to introduce a change of key, where the soloist introduces a more lyrical second subject over a pulsing accompaniment. The band then takes this up and changes key to reintroduce the original Vivo melody, which leads to a short and acrobatic coda to bring the work to a spectacular close. Pulcinella werd geschreven in opdracht van de Taiwanese eufoniumspeler Tzu-Hsiang Lin. Lin is een gerenommeerd solist en leraar en een Besson Euphonium Artist. Hij geeft eufoniumles aan de Taipei National University of the Arts, de National Taiwan University of Arts, de Shih Chien University en de National Kaohsiung Normal University. In januari 2021 bracht Lin de première van Pulcinella in zowel de versie voor harmonieorkest als die voor brassband. Pulcinella is een vervolg binnen Sparkes serie eufoniumsolo’s waarin personages uit de Italiaanse commedia dell’arte de hoofdrol spelen. Het werk opent met een lange, expressieve mineurmelodie voor de solist, boven een sonore begeleiding. Deze wordt kortstondig door het complete orkest overgenomen en dan na een modulatie door de solist verder uitgewerkt. Een cadens, begeleid door fragmenten van de hoofdmelodie, mondt uit in een totaal andere sfeer, tempo en tonaliteit, met de introductie van een Vivo-gedeelte dat begint met een pittige, gesyncopeerde passage voor de solist. Het orkest gebruikt elementen hieruit om een nieuwe modulatie in te voeren, waarbij de solist een lyrischer tweede thema boven een pulserende begeleiding introduceert. Het orkest neemt dit dan over en verandert van toonsoort om naar de originele Vivo-melodie terug te keren, die naar een korte, acrobatische coda leidt en het werk op spectaculaire wijze afsluit. Pulcinella wurde von dem taiwanesischen Euphoniumspieler Tzu-Hsiang Lin in Auftrag gegeben, einem bekannten Solisten, Lehrer und Besson Euphonium Artist“. Er unterrichtet Euphonium an der Taipei National University of the Arts, der National Taiwan University of Arts, der Shih Chien University und an der National Kaohsiung Normal University. Tzu-Hsiang Lin spielte im Januar 2021 die Uraufführungen von Pulcinella, sowohl die Version mit Blasorchesterbegleitung als auch die mit Brass-Band-Begleitung. Mit Pulcinella setzt sich Philip Sparkes Serie mit Stücken für Euphonium solo fort, die nach Charakteren der italienischen Commedia dell’Arte benannt sind. Das Werk beginnt mit einer langen und ausdrucksvollen Melodie des Solisten in Moll über einer düsteren Begleitung. Die Melodie wird vom gesamten Blasorchester kurz übernommen und durch den Solisten nach einem Tonartwechsel erweitert. Eine Kadenz, begleitet von Fragmenten der Hauptmelodie, führt zu einer kompletten Veränderung von Stimmung, Tempo und Tonalität und leitet einen Vivo-Abschnitt ein, der mit einer munteren synkopierten Melodie des Solisten beginnt. Das Blasorchester greift Elemente der neuen Melodie auf, um einen Tonartwechsel einzuführen, wobei der Solist ein lyrischeres zweites Thema über einer pulsierenden Begleitung vorstellt. Das Blasorchester greift dieses wiederum auf, wechselt die Tonart und übernimmt erneut die ursprüngliche Vivo-Melodie. Eine kurze und technisch anspruchsvolle Coda leitet in einen fulminanten Schluss über. Pulcinella est une commande du joueur d’euphonium taiwanais Tzu-Hsiang Lin. Lin est un soliste et professeur renommé ainsi qu’un « Besson Euphonium Artist ». Il enseigne l’Université nationale des arts de Taipei, l’Université nationale des arts de Taiwan, l’Université de Shih Chien et École normale nationale de Kaohsiung. Lin a créé Pulcinella dans ses deux versions pour harmonie et pour brass band en janvier 2021. Avec , Sparke élargit sa série de solos pour euphonium nommés d’après des personnages de la commedia dell’arte italienne. La pièce débute avec une longue mélodie expressive en mineur pour le soliste sur un accompagnement sombre. Cette mélodie est reprise brièvement par l’orchestre entier et prolongée par le soliste après un changement de tonalité. Accompagnée par des fragments de la mélodie principale, une cadence mène un changement total de climat, de tempo et de tonalité, introduisant une section Vivo qui débute avec un air syncopé enjoué pour l’euphonium. L’orchestre emploie alors des éléments de cet nouvelle mélodie pour mener un changement de tonalité où le soliste introduit un second sujet plus lyrique sur un accompagnement entraînant. L’orchestre reprend ce thème et change de tonalité pour réintroduire la mélodie Vivo d’origine, qui mène une courte coda acrobatique avant une conclusion spectaculaire.
SKU: BT.AMP-513-140
SKU: BU.EBR-532
ISBN 9790560154558. 9.45 x 13 inches.
Solo Piano III complète la trilogie des albums Solo Piano.Comme tout acte final, y figurent des complications et des conséquences auxquelles succède l’urgence de franchir la ligne d’arrivée. Et comme ses prédécesseurs, l’album s’achève sur un happy end en do majeur mais le chemin est ponctué de plus de dissonances, de tension et d'ambiguïté.Solo Piano (2004) est sorti à une époque plus innocente, où Chilly Gonzales faisait figure de pionnier dans l’évocation des genres classique et jazz sur le déclin, pour les pousser à cor et à cri dans le 21ème siècle. Cet album à la virtuosité fortuite a surpris tout le monde, y compris le génie musical autoproclamé.Solo Piano II (2012) est apparu tel un petit chef-d'oeuvre pop pour un monde connecté, une transition vers une nouvelle réalité. Devenu showman légendaire et collaborateur d’artistes renommés et estimés (Drake, Daft Punk, Feist) Chilly Gonzales y dévoilait une collection de morceaux accrocheurs et raffinés, visant à plaire, montrant qu’il était prêt pour le prime time.Ce second opus a assurément satisfait un public grandissant et toujours plus avide des miniatures imparfaitement parfaites de Gonzo.Solo Piano III surgit à un point d’inflexion plus problématique.Les collaborations se poursuivent (Room 29 avec Jarvis Cocker, Ibeyi, Toddla T...) mais Chilly Gonzales ne cherche plus à plaire. A présent, il laisse les fausses notes. Les mystérieux accords et les structures singulières deviennent addictifs et finissent par résonner de façon inéluctable. La première édition du Gonzervatory, école de musique éphémère vient de s’achever et le professeur est redevenu l’étudiant qu’il a toujours été et sera toujours, n’ayant aucune crainte de laisser la musique parler pour elle-même.La pureté musicale de Solo Piano III n'est pas un antidote à notre époque, elle reflète toute la beauté et la laideur qui nous entoure.Ce recueil de partitions rassemble une sélection de 9 pièces de l'album fidèlement transcrites. Ces transcriptions révéleront pour beaucoup une fine mécanique musicale souvent trompeuse ou même invisible à l'écoute. Leur édition a exigé de faire des choix, le premier étant de proposer aux pianistes des partitions aussi confortables que possible.En bonus, les partitions de 2 titres extraits de l'album Chambers, une respiration Solitaire et un happy end Cello ni majeur, ni mineur, mais en mode à 2 (Duo Piano / Violoncelle).