Torstein Aagaard-Nilsen s (1964) way of composing can be described as: uncompromising wilful and contemporary. It is not surprising therefore that this occasionally causes a stir. In the middle of the Seventies a trend arose in youth culture which was characterized by provocation distrust of the great ideologies and the autonomy of the individual. Punk is playful aggressive often humorous and anti-everything which inevitably leads to self-irony. The first part of Aagaard-Nielsen s composition (Introduction) is a texture based mainly on one short theme. This pompous theme breathes a spirit of cold empty plains where icy winds sigh around yourhead. In the vehement Punk (Presto barbaro!) there is no longer any question of a theme. The basis for this part is formed by a repetitive motif (a descending minor third). This motif is alternated with very powerful percussion beats and later on shrill harmonies. De wijze van componeren van Torstein Aagaard-Nilsen (1964) laat zich omschrijven als: compromisloos eigenzinnig en eigentijds. Niet verwonderlijk dat dit af en toe wat stof doet opwaaien. Midden zeventiger jaren ontstaat er een stroming binnen de jongerencultuur die provocatie wantrouwen tegen de grote ideologieën en de autonomie van het individu centraal stelt. Punk is speels agressief veelal humoristisch en anti-alles wat onvermijdelijk leidt tot zelfspot. Het eerste deel (Introduction) is een weefsel gebaseerd op voornamelijk één kort thema. Het pompeuze thema ademt de sfeer van kille lege vlakten waar de ijzige wind je om de oren suist. Tijdens de heftige Punk (Presto barbaro!) is van een thema geen sprake meer. De basis voor dit deel is een steeds herhalend motief (dalende kleine terts). Dit motief wordt afgewisseld met zeer krachtige percussie slagen en later schrille samenklanken. Dit alles zorgt voor een bombastisch geheel. Aan het slot van de Punk horen we het intoductie-thema tussen het punkgeweld door terugkomen.
